Sevdaya beş var, Saat erken… Son vapurun dumanı Silinmedi henüz Martıların kanatlarından. Son tren veda etmedi Kırık dökük istasyonlara. Gökkuşağı serilmedi henüz Maviliğin sofrasına. Kurumadı daha Kirpiklerindeki acı Esmer çocuğun. Bir ananın çığlığı durur hala Gri bir sokak ortasında Bir başına mahzun, Bir başına öksüz. Sevdaya beş var daha, Saat erken… Gülüşlerin hüznüme Sırdaş olmadı daha….
|
|
 
S0007
|